باید توجه داشت برای سال های آتی که کشور ما فاقد منابع عمده درآمد زای زیر زمینی خواهد شد، راهی جز مهارت آموزی و نوآوری جهت اداره ی جامعه نمی ماند که این امر، قهراً می تواند به دست مهارت آموزی آموزگاران و هیئت های علمی محقق گردد.بنابراین با توجه به اهمیت مهارت آموزی و نقش کلیدی آن در رشد و توسعه جوامع، گسترش و تقویت نهادهای علمی و اهتمام در جهت اشاعه فرهنگ مهارت آموزی و ارتقاء جایگاه تحقیقات در کشور، برای سرعت بخشیدن به روند توسعه یکی از لوازم و ضرورت های بنیادین جامعه است .
علیرغم تلاش هایی که در جهت اشاعه فرهنگ مهارت آموزی در آموزش و پرورش انجام می گیرد متاسفانه فعالیت های فرهنگی لازم برای شناسایی اهمیت مهارت آموزی بخوبی انجام نشده و در مدارس ما امر مهارت آموزی چندان جدی گرفته نمی شود. به همین علت دانش آموزان پس از گذراندن دوران دبیرستان و ورود به دانشگاه به علت عدم آشنایی با این مقوله حتی علاقه ای به کارهای تحقیقی و عملی نشان نمی دهند و ما همواره شاهد تحقیقاتی سطحی، ناکارآمد و حتی کپی برداری شده در دانشگاه ها هستیم. علت این است که نظام آموزشی در دبیرستان های ما به جای تربیت مهارت آموزیگر با ارائه مسایل تئوریک دانش آموزان را با یک سری آموزش های تئوریک و محفوظات کاملا مشخص تعلیم داده است. در مقاطع ابتدایی و متوسطه اول نیز به جرئت می توان گفت که دانش آموزان با مهارت آموزی نا آشنا هستند. در اینجا هم مهم ترین دلیل آن سیستم آموزشی سنتی حاکم بر مدارس ، تکیه بر محفوظات و تئوری ها و همچنین عدم آگاهی از اهمیت مهارت آموزی می باشد. یعنی معلمان به جای آشنا کردن آن ها به تکنیک و روش تحقیق و اثبات آن فقط به آن ها می آموزند که درس را حفظ کنند. در وب سایت حاضر قصد داریم به پاسخ پرسش مهر نوزدهم رئیس جمهور پیرامون مسئله مهارت آموزی بپردازیم.